CD van de Week:
GOLDEN BOY – WATERMELON SLIM
(Dixiefrog, 2017)

Ik zit nu voor de ‘tigste keer te luisteren naar Golden Boy Watermelon Slim en ik snap het nog steeds niet helemaal. Bill Homans ken ik als Watermelon Slim al een hele tijd en zo’n 10 albums lang. En ieder album was de moeite waard en volgens een bepaald patroon opgebouwd: een paar Mississippi delta liedjes (hij woont daar nu ook, al is hij in Boston geboren), een paar vuige Chicago bluesnummers, en altijd die maatschappelijk-sociaal kritische teksten. Maar nu, nu luister ik naar een album dat weliswaar met drie bluesnummers begint, en waar hij over zichzelf zingt. Maar hij zingt ook de lof over Canada, en schakelt van het ene op het andere moment over op een in Canada als een soort nationaal volkslied beschouwt zeemanslied. Daarna krijgen we een Ierse folksong om dan weer over te schakelen op een levenswijsheid-liedje waar hij Johnny Cash à la Tom Waits doet. En dan weer de blues met die heerlijke slidegitaar van hem. En hij zingt ook nog eens geweldig in vergelijking met zijn vorige werk. Een nieuwe versie van deze kameleontische muzikant en filosoof! Van mij mag het, een heerlijke plaat! En ik snap het nu eigenlijk wel.

Nr.

Titel

Artiest/Band

Album

Jaar

Label